محمد رسول الله؛ روایت شاعرانه ی مجیدی در قاب سینما...
-------------------------------------------------------------------------- .jpg)
اثر مجیدی را می توان شاعرانه ای لطیف با ضرب آهنگ و مسیری ملایم و کند دانست که غزل واره ای از زندگی پیامبر اکرم (ص) را روایت می کند، هرچند هرکدام از روایت های این فیلم می تواند به عنوان پروژه ای سینمایی در نظر گرفته شود و انصافا پردازش زندگانی پر ماجرای محبوب ترین خلقت خدا در قاب سینمایی کاری بس دشوار است و عنایتی از سمت حضرت حق می طلبد.
"محمد رسول الله" عنوان تازه ترین اثر مجید مجیدی که این روزها نه تنها گیشه سینما را پررونق تر از هر زمان دیگری کرده، بلکه اشک های تماشاگر فیلم در سالن سینما و تجدید اعتراف ذهنی و قلبی اش به "حبیب الله" و " رحمه اللعالمین" بودن پیغمبر اسلام، مرهمی می شود برای زخم هایی که دشمن با توهین های گاه و بی گاهش به خصوص در سالیان اخیر به برترین مخلوق خدا داشته؛ و البته در این بین تلنگر خوبی برای آن دسته از افرادی ست که گاهی گرد غفلت هایشان، پیامبر (ص) را به عنوان انسان کامل تنها در همان 1400 سال پیش و به صورتی غیر قابل ملموس می دانند، چرا که به تصویر کشیده شدن قسمتی از زندگی پیامبر به عنوان بهانه ی آفرینش پروردگار، بیننده را به این درک می رساند که سعادت هر انسانی در هر زمانی از این تاریخ و هر مکانی از این جغرافیا وابسته به میزان اتصال به پیامبر اسلام و خاندان ایشان است.
"محمد رسول الله" ؛ اثری ست که جای خالی اش به شدت در میان بودجه بندی های سینمایی دیده می شد، فیلمی برای مقابله با اسلام هراسی های ایجاد شده از سوی دشمنان و معرفی گوشه ای از چهره واقعی پیامبر اسلام (ص).
برخی نظریه پردازان! با انتقاد به صرف هزینه برای ساخت این فیلم معتقدند که وجود فیلمی چون "الرساله" یا همان "محمد رسول الله" ساخته مصطفی عقاد، کارگردان سوری، دنیای سینمایی را از ساخت فیلم دوباره ای پیرامون پیغمبر اکرم و تقبل هزینه های هنگفت آن بی نیاز می کند !!
این درحالی ست که ارزش رقم و بودجه ی تخصیص داده شده به این اثر فاخر، در برابر میزان تاثیرگذاری آن و هم چنین نیاز به وجود چنین ساخت هایی ناچیز می باشد.
علاوه بر این تا امروز آثار سینمایی بسیاری پیرامون زندگی سایر پیامبران الهی هم چون حضرت موسی و حضرت مسیح (ع) ساخته شده، بنابراین تولید دو اثر در روایت پیامبر اسلام نه تنها کافی نبوده بلکه همچنان مورد نیاز است.
ساخته ی مصطفی عقاد که در سال 1977 اکران شد، روایتی از چهل سالگی و دوران رسالت پیامبر اسلام می باشد که نمایش رخدادهای مهم زندگی پیامبر و جنگ های صدر اسلام از نقاط قوت آن به شمار می رود اما باید توجه داشت که به تصویر کشیدن این قبیل ماجراها، بعضا دستاویزی می شود برای خشن خواندن آخرین و کامل ترین دین الهی.
بنابراین مجید مجیدی، با دقت و هدفی ظریف به ساخت اثری متفاوت درباب زندگی پیامبر (ص) پرداخت، اثری که زاویه نگاه آن رحمه اللعالمین بودن پیغمبر و لطافت دین مبین اسلام است که اگر مخاطب بتواند نگاه خود را هم سو با نویسنده و کارگردان مجموعه سازد، بسیاری از انتقاد های غیر منصفانه ی خود را کنار خواهد گذاشت و به تحسین این اثر ارزشمند خواهد پرداخت.
یکی از نکات مورد توجه، مخاطبین مورد هدف این اثر می باشد که با کمی دقت اهمیت مخاطب غیر مسلمان احساس می شود، البته تماشاگر مسلمان اعم از شیعه و سنی نیز سه ساعت را در سالن سینما لذت خواهند برد و هنر فیلم سازی، خود را در اینجا عیان می کند که هرچند بسیاری از روایت های فیلم از آموخته ها و دانسته های مسلمانان است اما نوع پردازش، جذابیت های سمعی و جلوه های ویژه، عمیقا بیننده را تحت تاثیر قرار می دهد.
در میان همه ی تحسینات، انتقادهایی نیز به این اثر وارد است، صدای پیامبر در نوجوانی و بعضی از موسیقی های بکار رفته، میزان اثر بخشی و ارتباط گیری مخاطب با فیلم را کاهش داده است؛ چرا که صدای شخصیت پیامبر نفوذ کلام لازم، لطافت و مهربانی پیامبرگونه ای نداشته و در کنار آن استفاده از موسیقی سبک اروپایی در بعضی از قسمت ها، بیننده را با سرزمینی غیر از عربستان و پیامبری مسیح گونه مواجه می کند.
در مجموع، اثر مجیدی را می توان شاعرانه ای لطیف با ضرب آهنگ و مسیری ملایم و کند دانست که غزل واره ای از زندگی پیامبر اکرم (ص) را روایت می کند، هرچند هرکدام از روایت های این فیلم می تواند به عنوان پروژه ای سینمایی در نظر گرفته شود و انصافا پردازش زندگانی پر ماجرای محبوب ترین خلقت خدا در قاب سینمایی کاری بس دشوار است و عنایتی از سمت حضرت حق می طلبد.
